در دوران هخامنشیان، افزون‌بر “دریک” که سکه رسمی کشور بوده و در ضرابخانه‌های سلطنتی ضرب می‌شد، ممالک تابع و شهرهای یونانی و آسیای صغیر -که در تصرف ایران بودند- و فرمانروایانی (ساتراپ) که شاهنشاه برای ایالات تعین می‌کرد حتی سرداران و فرماندهان ارتش اجازه داشتند هر یک جداگانه از هر فلزی که مایل بودند و با منافع اقتصادی ‌آنها تطبیق ‌می‌کرد سکه بزنند.

در مواقع عادی ضرابخانه‌های سلطنتی به تناسب احتیاج سکه می‌‌زدند ولی در موقع بروز جنگ شاهنشاه با تعیین یکی از امرا یا ساتراپی که مورد اعتمادش بود بسمت نیابت خود او را مامور کلیه امور جنگی و تشکیل ارتش و تدارک سازبرگ و اسلحه می‌کرد و سهم قابل ملاحظه‌ای از خزانه سلطنتی را به او واگذار می‌نمود که بنابر تشخیص و ضرورت در هر محل و هر مقدار که مقتضی بداند و موقعیت جنگی ایجاد کند سکه بزند.

مازه یکی از این ساتراپ ‌هایی بود که در شهر تحت‌ سلطه خود به ضرب سکه می‌پرداخت. او که در سال ۳۶۲ قبل از میلاد به فرمانروایی کیلیکیه منصوب شده بود، ضرابخانه های متعددی ایجاد کرده و در طول فرمانروایی طولانی خود در این سرزمین -که محل ستاد قوای ایران بود- برای پرداخت به سپاهیان و مزدوران و خرج کشتی‌ها از این سکه‌ها استفاده می‌کرد.

در دوران شاهنشاهی داریوش‌سوم، مازه فرماندار بابل گردید و در آن‌جا نیز به ضرب سکه مشغول شد.

سکه‌های دوران او، بسیار زیبا و جالب توجه هستند و در آن‌ها تصاویری از کشتی‌ها و خدایان کهن میان‌رودان همچون “بل” نقش بسته‌اند. اما مهمترین این سکه‌ها، سکه‌ای‌است که پشت آن از نماد شیر و خورشید استفاده شده است. این سکه اثبات می‌کند که نماد کهن شیر و خورشید تاریخی بسیار دراز و کهن در این سرزمین دارد.